ZT.AmstBs 2018

De vijftig populieren die ooit rechtop in dit veld stonden, liggen nu in tweeën gesplitst naast elkaar. Elke stam is op een eigen manier doorgezaagd, de twee helften passen alleen maar op elkaar.

De bomen lijken willekeurig verspreid over het gras. Maar de kunstenaar heeft de stammen zorgvuldig en bewust neergelegd. Geïnspireerd op het bovenaanzicht van de landingsbanen van Schiphol, creëerde de kunstenaar een lijnenspel van lange banen in allerlei verschillende richtingen. Ook verwijst Tom Claassen (1964) naar zogeheten ‘knuppelpaden’, houten paden van boomstammen, palen of balken over een moerasachtige grond. Deze paden gebruiken mensen al 6000 jaar. Met de zachte grond van Amsterdam zullen er vast knuppelpaden nodig zijn geweest.

Claassen staat bekend om zijn werk in de openbare ruimte. Vaak zijn het mens- of dierfiguren, zoals konijnen of honden, op IJburg is zijn Nijlpaard te zien, ook onderdeel van deze manifestatie. In ZT.AmstBS 2018 heeft Claassen het materiaal niet bewerkt, alleen doorgezaagd. De bomen blijven bomen, het hout blijft hout, maar door met de stammen te spelen in de ruimte, ga je er andere dingen in zien. Bovenal wil Claassen dat je zélf dingen in het werk gaat zien. Waar doet het jou aan denken? Doordat het hout niet bewerkt is, zal het kunstwerk langzaam vergaan en teruggenomen worden door het bos.

Kunstwerken die voor de openbare ruimte worden gemaakt, zijn steeds vaker van natuurlijk materiaal dat teruggegeven wordt aan de omgeving. Zo plaatst Claassen hier een interventie in het landschap, maar met haar eigen bomen. Hij laat ons nadenken over deze omgeving en wat het betekent om met natuur samen te leven in een groeiende stedelijke omgeving. De mens kan op haar manier genieten van het kunstwerk, in harmonie met het bos. Maar het Bos zal haar bomen op haar beurt weer terug opnemen.