Diversity in bureaucracy

Judith de Leeuw, ook wel ‘JDL street art’, staat bekend om haar muurschilderingen die maatschappelijke problemen aankaarten. Na een moeilijke jeugd, waarin ze een tijdje op straat leefde en in een gesloten jeugdinstelling zat, heeft de Leeuw de motivatie om empathie te vergroten voor ondergewaardeerde en ondervertegenwoordigde bevolkingsgroepen.

Op een grote muur, prominent gelegen tegenover ITA, dansen twee Surinaamse ballerina’s in een wervelwind van overheidspapieren. De Leeuw ontdekte dat er in Nederland nauwelijks ballerina’s van kleur zijn. Ze vroeg Jelisa van Schijndel, een danseres met Surinaamse achtergrond, om model te staan. De papieren tornado refereert direct aan het bureaucratische proces waar de Leeuw in terecht kwam tijdens het maken van kunst in de publieke ruimte.

Het kunstwerk gaat leven als de ramen worden opengezet. Je ziet de gordijnen mee waaien in de wervelwind. En de bewoners worden zo verbonden met het werk. Deze maatschappelijke problemen gaan namelijk over de publieke ruimte, over de mensen. Daarom maakt JDL graag werk in het openbaar, dáár moet het gesprek gevoerd worden, want daar is waar het speelt.

Op straat zie je alle verschillende culturen die Amsterdam rijk is voorbij komen. Maar als je naar de kunst, de gedenktekens en monumenten kijkt, zijn dit van oudsher voornamelijk witte Nederlandse mannen. Beelden van vrouwen zijn al schaars in de stad, beelden van vrouwen van kleur zijn er bijna helemaal niet. Monumenten voor mensen van kleur zijn vaak gerelateerd aan de geschiedenis, en niet aan rolmodellen van nu of gewone mensen.

Er wordt nóg een maatschappelijk thema aangekaart, dit kun je alleen niet zien met het blote oog. De verf op deze 5 meter hoge schildering is CO2 compenserende verf. De verf neemt de uitstoot van ongeveer 19 auto’s per dag op, net als een boom.